Quinesioloxía Holística ou Physioenergetik é unha técnica de diagnóstico e tratamento que emprega a proba muscular chamada Arm Reflex (traducido como Reflexo do Brazo e abreviado como AR) introducido por Raphael Van Assche, para obter unha informacion precisa do corpo e o tratamento máis adecuado

A palabra "holística" provén do holos grego que se traduce por "todo". Esta palabra, aplicada á medicina natural, significa que o organismo é unha unidade e non a suma simple das súas partes. É un enfoque que non só ten en conta o corpo ou a parte física, senón tamén outros aspectos como o emocional e o enérxico. Para recuperar o equilibrio hai que analizar e integrar todos os compoñentes da persoa.

En Quinesiologia Holística usamos os músculos e as cadeas musculares para probar e descubrir os desequilibrios do corpo humano no momento en que se producen, partindo da base de que os síntomas poden ser causados ​​por calquera dos campos que compoñen a persoa: a estrutura, o quimico-nutricional, o emocional ou o da enerxía ou de información.

DEFINICIÓN DO MÉTODO  RPG

 

A  Reeducación  Postural Global ( RPG) é un innovador método de fisioterapia desenvolvido polo fisioterapeuta francés  Philippe  Souchard, e introducido en España fai xa máis de 30 anos.

Philippe E.  Souchard, fisioterapeuta, é o creador da  Reeducación  Postural Global. Publicou 17 libros en francés traducidos a múltiples idiomas. Ensina o seu método en máis de 15 países, entre eles, Francia, España, Italia, Bélxica, Portugal, Canadá, Brasil, Arxentina…etc. e na actualidade son máis de 25.000 os fisioterapeutas de todo o mundo formados neste método.

É un método de fisioterapia suave, progresivo e activo, que pode ser aplicado en calquera idade respectando as posibilidades de cada persoa.

Esta terapia fundaméntase na análise minuciosa, estudo e observación da anatomía, a fisioloxía e a maneira en que enferma o ser humano.

A  RPG parte da individualidade de cada persoa para deseñar un tratamento  globalque, partindo dos síntomas que presenta, busque e resolva as causas que os provocaron.

A  RPG destaca pola lóxica dos principios nos que se basea e pola súa eficacia nos resultados.

Simplemente co paso do tempo e o tipo de vida que en moitas ocasións levamos, imos acumulando tensións, perdendo elasticidade e ímonos  deformando e encollendo.

Todo iso agrávase en caso de existir algún factor engadido: accidente, enfermidade, etc.

Co tratamento de  RPG o paciente participa na súa propia recuperación, guiado en todo momento polo terapeuta.

O coidado das articulacións, a atención constante á respiración e o traballo respectuoso da musculatura, fan da  RPG un marabilloso método de fisioterapia.

PRINCIPIOS DA  RPG

Os músculos organízanse en forma de cadeas

Non existe acción muscular illada: o corpo organiza os seus xestos e movementos a través de cadeas funcionais compostas por unha serie de músculos e as articulacións que eles mobilizan.

Cando algún compoñente da cadea falla, toda ela vese afectada, podendo aflorar os síntomas en calquera lugar, polo que hai que tratar toda a cadea funcional corrixindo todos os seus compoñentes á vez

Os músculos estáticos e os dinámicos

A  RPG diferenza entre músculos dinámicos e estáticos. Os dinámicos poden perder eficacia cando están  atrofiados ou teñen pouco ton, mentres que os estáticos perden eficacia cando están ríxidos, acurtados ou cun ton excesivo.

Exercitando uns, e sobre todo estirando outros, conséguese gañar elasticidade, recuperar o ton muscular adecuado e eliminar as tensións innecesarias.

A gravidade e a acción muscular comprimen as articulacións.

 

As articulacións e os discos  intervertebrais non só soportan o peso do corpo senón que, ademais, serven de punto de apoio para que os músculos poidan exercer as súas accións, tanto para manternos ergueitos (loitando contra a gravidade), como para realizar os movementos.

O fortalecemento excesivo ou inadecuado da musculatura contribúe á  desalineación e a compresión articular que constitúen o xerme de moitas doenzas.

Será fundamental no tratamento dunha articulación dolorosa, aliviar a súa presión  descomprimíndoa, e ademais estirar toda a musculatura que a rodea e que ao longo do tempo mantívoa nunha posición incorrecta ou con excesiva tensión.

Este é outro dos obxectivos principais da  RPG: recuperar o espazo articular normal por medio do estiramento suave e progresivo.

A respiración

 

Un aspecto fundamental para a  RPG é a respiración. Calquera alteración no corpo ou na mente provoca inmediatamente unha alteración na respiración; e á inversa, a respiración repercute tamén tanto na forma e funcionamento do corpo como nos aspectos emocionais e mentais da persoa. Por tanto é importante respirar ben, sen bloqueos nin tensións que poidan influír negativamente no resto das funcións da persoa.

Durante o tratamento de  Reeducación  Postural Global ( RPG) préstase constante atención á respiración, flexibilizando o tórax e relaxando a musculatura  inspiratoria, que en ocasións atópase moi tensa.

A  OSTEOPATÍA É…

Tentaremos aquí mostrar os principios básicos dunha gran metodoloxía terapéutica, como é a  Osteopatía. Empezaremos por dicir que non se trata dunha profesión para- medica, nin dunha medicina alternativa, nin dunha serie de técnicas desconectadas dunha idea de conxunto, que poidan aplicarse fóra dun plan de tratamento global  osteopático.

Trátase pois, dunha disciplina terapéutica e dun conxunto de coñecementos específicos baseados en:

a anatomía e fisioloxía do corpo humano,

o coñecemento de como interveñen os diferentes tecidos na produción da enfermidade e

a aplicación de técnicas de normalización das funcións alteradas, técnicas que a  Osteopatía desenvolveu durante máis dun século de evolución da disciplina (a primeira escola de  Osteopatía data do ano de 1892 en Estados Unidos) a través das Escolas de  Osteopatía ou Facultades de Medicina  Osteopatía, dependendo do desenvolvemento da disciplina en cada país

Como funciona a  Osteopatía?

Os mecanismos de autorregulación no organismo están asegurados polo sistema nervioso, circulatorio e  linfático. A perda ou redución destes mecanismos intrínsecos, pode levar a estados patolóxicos. A intervención  osteopática podería incidir abrigo en estados  pre-patolóxicos, é dicir, en fases de desamaño funcional, de manifestacións  sintomáticas iniciais, pero por falta de información ou de cultura sanitaria, a maioría das veces acódese a tratamento  osteopático en fases xa avanzadas da alteración de saúde. Nestes casos, a  Osteopatía tamén facilita os mecanismos inherentes de autorregulación, permitindo que o corpo se recupere e consiga a normalización das funcións alteradas, o que se traduce en diminución dos síntomas e reencontro co estado de saúde.

A  Osteopatía funciona, por tanto, respectando e facilitando a autorregulación do organismo en calquera patoloxía e non tanto en facelo dependente de solucións puramente externa ou pasivas, como é a utilización, ás veces excesiva, de medicamentos. A  Osteopatía, nun contexto de abordaxe  holístico, a través de modelos globais bio-médico- psico-sociais, promove ou recupera a  homeostasia ou equilibrio mecánico do conxunto dos tecidos corporais  musculoesqueléticos, nerviosos,  viscerais, circulatorios etc, e faio coa aplicación de técnicas manuais dirixidas aos tecidos identificados como patolóxicos no diagnóstico funcional  osteopático.

A intervención  osteopática realiza un diagnóstico funcional a partir do cal utiliza un conxunto de métodos e técnicas con finalidade terapéutica e/ou preventiva que aplicados manualmente sobre os tecidos musculares, articulares,  conxuntivos, nerviosos etc, obteñen de forma directa ou reflicte, reaccións fisiolóxicas que equilibran e normalizan as diferentes alteracións musculares,  osteoarticulares, orgánicas e funcionais, mellorando ou resolvendo o cadro clínico e incidindo especialmente nos seus  manifestaciodos e técnicas con finalidade terapéutica e/ou preventiva que aplicados manualmente sobre os tecidos musculares, articulares,  conxuntivos e nerviosos. Trátase dunha terapéutica manual que axuda a aliviar, corrixir e recuperar lesións  músculo- esqueléticas e patoloxías orgánicas. Aínda que á  Osteopatía relaciónella fundamentalmente con problemas que afectan o aparello locomotor, o certo é que trata ao ser humano de forma global, como un todo, restablecendo o equilibrio perturbado mediante técnicas manuais dirixidas a calquera dos tecidos afectados, sexan estes de o sistema  musculoesquelético,  visceral, nerviosos etc.

Clasificación da  Osteopatía

O desenvolvemento tecnolóxico manual da Osteopatía, ao incidir sobre o conxunto dos tecidos mencionados, propiciou a clasificación de técnicas en varios grandes grupos, segundo sobre que tecidos actúe. Así, falamos de:

OSTEOPATÍA ESTRUTURAL

Ou dirixida ao sistema  musculoesquelético, onde aplicamos diversas técnicas adaptadas a cada disfunción, a cada tecido, a cada paciente, dándose durante a sesión de tratamento, unha continua análise e un continuo decidir do  Osteópata, sobre que técnica aplicar.

OSTEOPATÍA  VISCERAL

Orientada a actuar sobre os tecidos que participan nas funcións das  vísceras, as membranas  fibrosas en relación, os músculos, os diferentes planos de esvaramento entre os órganos, os vasos sanguíneos, os nervios, todos os tecidos que aseguran o funcionamento orgánico, deben estar libres no seu paso anatómico, o que non sempre ocorre e que pode ser debido a adherencias, traccións  miofasciais que dificultan a normal mobilidade das  vísceras. As técnicas manuais  viscerais axudan a liberar interrupcións no fluxo de mobilidade, o que ofrece ao organismo unha base funcional máis útil, produtiva e saudable.

OSTEOPATÍA CRANIAL E TERAPIA  CRANEOSACRA

Que actuando tamén mediante técnicas manuais, liberan e facilitan a  micromobilidade do cranio e o conxunto da relación craneosacra a través das membranas  menínxeas e o papel do líquido  cefalorraquídeo. Algunhas consecuencias de alteracións  posturais, traumatismos, desequilibrios musculares etc, poden afectar a nervios craniais, arterias,  glándulas e outros tecidos, ao seu paso por orificios craniais ou no interior mesmo, o que pode provocar  neuralxias, dificultades de visión, audición, alteracións dalgunhas funcións  glandulares, vertixes, hemicrania, e mesmo a través do sistema nervioso vexetativo, trastornos dixestivos, respiratorios, vasculares etc.

Durante o exame físico- osteopático do paciente , o  osteópata avalía o estado  anatomofuncional á procura de disfuncións en diferentes tecidos, en diferentes sistemas, relacionados coa  sintomatoloxía, establecendo e  correlacionando posibles reflexos  psico somáticos,  somatopsiquicos,  viscerosomáticos etc. Por exemplo, unha dor  somático a nivel dorsal ou nun brazo, pode ser reflexo dunha afección  visceral dixestiva ou cardíaca, o que tentamos poñer en evidencia durante o diagnóstico osteopático e, desta forma, tratar a causa real do problema e non tanto o síntoma. A modo de exemplo, diremos tamén que, a disfunción primaria, causa de todo o desamaño mecánico posterior que levará a determinado segmento a ser  sintomático, doloroso, adoita situarse a distancia de leste e, por tal motivo, en  Osteopatía tratamos a zona dolorosa e outros segmentos a distancia causantes do  encadenamento de tensións, de disfuncións articulares, musculares etc, que acaban por  sobrecargar o tecido que, finalmente, presenta o síntoma doloroso. É moi frecuente atopar lumbalxias que responden a unha causa primaria de antecedentes de lesións de nocello mal solucionadas. Isto xera unha alteración na  biomecánica da marcha que termina por  sobrecargar a zona lumbar ou calquera outro nivel vertebral, provocando dor e déficit funcional.

Un aspecto importante da competencia do  Osteópata, é establecer o seu diagnóstico  osteopático, á vez que un diagnóstico diferencial ou avaliación de problemas de competencia médica, de maneira que calquera paciente con sospeita de patoloxía na cal non está indicada a  Osteopatía ou na que sexa necesaria a intervención médica  alopática, o paciente é orientado ao profesional médico para que realice o diagnóstico e tratamento correspondente. Isto significa que a complementariedade e a interrelación médico e  osteópata, debe ser total para garantir unha abordaxe multidisciplinar no paciente.

En canto ás indicacións da  Osteopatía e, debido ao pouco espazo do que dispoñemos, centrarémonos en mencionar os problemas máis frecuente que se tratan e expresado de maneira moi xenérica.

O campo de actuación oriéntase a todas as estruturas do corpo humano e, no que se refire ao APARELLO LOCOMOTOR, ten importantes indicacións en disfuncións que cursan con dor a nivel da columna vertebral ( cervicalxias,  neuralxias,  tortícolis,  dorsalxias, lumbalxias,  ciáticas e, en xeral,  neuralxias de orixe vertebral ou síndromes  compresivos periféricos), ou a nivel do tronco, rexión costal, así como dores nos membros superiores ou inferiores (secuelas de traumatismos, escordaduras,  tendinopatías etc).

Igualmente, teñen indicación especial as  cefaleas e síndromes  migrañosos, vertixes, trastornos dixestivos funcionais, e igualmente dos sistemas  cardiorrespiratorio, circulatorio, xinecolóxico etc. Multitude de trastornos relacionados coa articulación  temporomandibular teñen indicación de tratamento  osteopático, é dicir, a relación entre o  odontólogo e o  osteópata  amplifica os resultados no tratamento dos trastornos  oclusales e  odontolóxicos en xeral.

En definitiva, calquera problema funcional que afecte o sistema muscular ou  osteoarticular provocará, tarde ou cedo, un problema orgánico, dado que todas as funcións orgánicas están interrelacionadas entre si. Por exemplo, a disfunción mecánica vertebral é unha lesión de natureza  micromecánica que se  automantén, por vía reflicte, con  espasmos musculares profundos (mecanismo de defensa que pon en marcha o sistema nervioso), moitas veces  reversibles de forma espontánea ou por manipulación  osteopática durante unha sesión de tratamento.

 

As denominadas “medicinas manuais”,  Osteopatía e  Quiropráctica, xurdiron a finais do século  XIX en EE. UU, en concreto a  American  School  of  Osteopathy foi fundada en 1892 polo precursor da  Osteopatía, Andrew Taylor  Still, outorgando o titulo de D.Ou (Doutor en  Osteopatía).

En 1962, en EE. UU decretouse a  equivalencia entre D.Ou e  M.D (Doutor en Medicina). En Canadá, Xapón, Australia, Inglaterra e nos países de influencia anglosaxoa, a  Osteopatía coexiste oficialmente con outras profesións da saúde, médicos, fisioterapeutas,  quiroprácticos etc. Na Europa continental, diversos países como Francia, Bélxica, Noruega, Suíza, Alemaña, adoptaron o formato de estudos independentes de entre 4 e 5 anos, pero coexisten con modelos de  complementación para Médicos e Fisioterapeutas, quen realiza aproximadamente 1500  h. de formación complementaria.

A especial circunstancia Española, é que no últimos vinte anos, a  Osteopatía tivo un gran desenvolvemento grazas a escolas de alto nivel curricular (aproximadamente 1500  h. de estudos), recoñecidas internacionalmente pola súa achega ao coñecemento e á ciencia  osteopática, que admiten exclusivamente a Fisioterapeutas, que acceden, despois de cinco anos de formación, ao D.Ou, diploma internacional de  Osteopatía, para o cal deben realizar tamén un traballo de investigación de alto nivel en metodoloxía científica.

QUE É A PUNCIÓN SECA?

 

Área de Fisioterapia da Clínica Universitaria da  URJC.- A punción seca é unha técnica invasiva moi eficaz na que utilizamos unha agulla estéril para  trabar as lesións do sistema músculo  esquelético ou máis coñecido como puntos  gatillo. Os principios desta técnica son totalmente distintos aos da acupuntura.

Chámase punción seca porque non se infiltra ningún tipo de substancia, unicamente manexamos a agulla sobre o punto doloroso, así que é unha técnica  inocua e sen efectos secundarios de ningún axente químico. Esta técnica combinada con outras técnicas de terapia manual, representa unha das técnicas máis eficaces para o tratamento dos puntos  gatillo.

QUE É UN PUNTO  GATILLO?

O punto  gatillo é un punto doloroso dentro dunha banda tensa dentro do músculo. Esta dor é producido pola liberación continua dun  neurotransmisor chamado  acetilcolina, que vai impedir que as fibras que están tensas reláxense, isto provoca  isquemia (diminución da chegada de sangue), polo que a dor pódese irradiar ou estender.

Ao introducir a agulla, xeramos  espasmos musculares que provocan unha relaxación muscular reflicte con aumento da elasticidade.

EN QUE CONSISTE?

Unha vez localizado o punto  gatillo introdúcese a agulla e comezamos coa estimulación do punto. Despois de realizar a punción (pode durar non máis de cinco minutos) hai que completar o tratamento con estiramentos, masaxes, contraccións musculares, etc. para mellorar a efectividade da técnica.

É lixeiramente doloroso no momento e pode persistir dor post-punción durante unhas horas ou varios días, pero a súa efectividade fai dela unha técnica de elección en contracturas que persisten no tempo.

QUEN REALIZA O TRATAMENTO?

O tratamento destes puntos  gatillo  miofasciales, debe ser realizado por un profesional cualificado e coñecedor dos patróns de dor de cada punto, como é o fisioterapeuta. Este profesional levará en moitos casos para solucionar problemas crónicos para os que non se atopaba solución previa.

Por tanto, o tratamento con punción seca realizarase para calquera patoloxía que curse con dor  miofascial tanto a nivel local como a distancia.

INDICACIÓNS

Dor cervical, dorsal e/ou lumbar.

Lesións musculares: contracturas,  elongación muscular, etc.

Tendinopatías.

Artrose: en cada articulación afectada actívanse distintos puntos  gatillo  miofasciales que desencadean unha dor independente ao propio dano  intraarticular que pode mellorarse coa aplicación da punción seca nos devanditos puntos  gatillo  miofaciales.

Dores de cabeza e cranio.

O mellor resultado terapéutico comporta unha diminución inmediata da dor de máis do 20%, seguida doutra paulatina melloría nos días seguintes ao tratamento.

En ocasións os efectos da punción seca nos puntos  gatillo son inmediatos e espectaculares, pero na maioría das ocasións necesítase tempo e varios días de tratamento para conseguir os resultados adecuados.

Se en dous ou tres tratamentos a resposta obtida non é do todo satisfactoria debemos volver examinar ao paciente e a seleccionar outra área a tratar. Se continuamos sen melloría modificaremos o tratamento.

CONTRAINDICACIÓNS:

As contraindicacións son escasas

Contraindicacións absolutas:

Belonefobia (medo ás agullas).

Punción profunda en persoas con alteracións da  coagulación.

Contraindicacións relativas:

Medo relativo ás agullas,  coagulopatías ou tratamento con  anticoagulantes.

Inmunodepresión ou  inmunosupresión,  linfadenectomías,  hipotiroidismo.

Punción sobre zonas da pel que presenten algún tipo de ferida ou cicatriz, enfermidades  dérmicas como  psoriasis ou infeccións, máculas ou tatuaxes (durante o primeiros seis meses na zona tatuada).

Alerxia aos metais (especialmente ao níquel)

Punción profunda en mulleres embarazadas, especialmente durante os tres primeiros meses de embarazo

 

Definición da Indución  Miofascial ( MIT®)

A Indución  Miofascial ( MIT®) é un concepto terapéutico, pertencente á Terapia Manual, dirixido ao restablecemento funcional do alterado sistema  fascial.  LaMIT® é un proceso de avaliación e tratamento no cal o terapeuta, transfire unha lixeira forza (tracción e/ou compresión) ao tecido diana, facilitando a recuperación da calidade do sistema  fascial. O termo "indución" está relacionado coa facilitación do movemento no canto dun estiramento pasivo do sistema  fascial.  O resultado é unha reacción  recíproca do corpo que implica a  reacción bioquímica e  metabólica da sinalización, e finalmente, as respostas fisiolóxicas. Este proceso pretende remodelar a calidade da matriz  extracelular do tecido  conectivo para facilitar e optimizar a transferencia de información cara e dentro do sistema  fascial ( Chiquet, 2003;  Wheeler, 2004). É un proceso concentrado, controlado polo sistema nervioso central, no cal o terapeuta actúa como facilitador. A acción terapéutica concéntrase na provisión de recursos para o axuste do equilibrio  homeostático óptimo. O obxectivo final non é o establecemento de xerarquías estables senón de facilitación dunha adaptación óptima ás demandas da contorna ( Pilat, 2014). O resultado (cambio na imaxe corporal, melloras nas habilidades funcionais) debería ser avaliado e valorado non só polo terapeuta senón tamén polo paciente. A Indución  Miofascial aspira ser un tratamento que se concentra no paciente (Pilat, 2015)

 

Concepto e práctica de  TMPI

 

Bases teóricas da Terapia Manual  Pediátrica  Integrativa

A Terapia Manual Pediátrica  Integrativa ( TMPI) ten como obxectivo a integración da terapia manual e da fisioterapia pediátrica do desenvolvemento.

A terapia manual ha mostrado nos últimos anos un aumento notable da evidencia a través de numerosas publicacións científicas onde se han  obxectivado os seus beneficios en numerosas disfuncións do sistema  músculo- esqueléticos. Aínda que os seus efectos mostráronse moito máis en poboación adulta que en poboación infantil, algúns dos beneficios como a ganancia de rango articular ou certos efectos sobre a inflamación e a dor poden ser  extrapolables á poboación infantil.  TMPI trata de desenvolver medios de avaliación e tratamento para  neonatos e nenos cuxas particularidades anatómicas esixen unha adaptación metodolóxica dos sistemas clásicos de avaliación e tratamento en terapia manual. A terapia manual é necesaria en diferentes disfuncións da infancia como a  tortícolis  conxénita e en áreas tan variadas como a  ortopedia ou a  neuroloxía pediátrica.

Pola súa banda a fisioterapia pediátrica tamén goza de estudos de soporte que xustifican os seus sistemas de avaliación e tratamento. Desenvolvéronse escalas fiables para  obxectivar o  neurodesenvolvemento infantil tanto na poboación con afeccións  neurolóxicas como nos nenos sen patoloxía específica. Tamén se ha  obxectivado na literatura unha considerable incidencia de dificultades de atención e aprendizaxe en poboación infantil na que se constatan disfuncións sensoriais e motores sen dano  neurolóxico  obxectivable por probas de imaxe. Nestes nenos sospéitase dunha posible maduración  neurolóxica non óptima na que se constatan dificultades de control do equilibrio,  oculomotoras ou  vestibulares entre outras.  TMPI propón unha vía de fisioterapia pediátrica apoiada sobre a estimulación sensorial, os patróns motores e  posturais da construción  ontoxenia no bebé e a estimulación dos  automatismos que sustentan o funcionamento óptimo do sistema nervioso.